De mooie mannen laten ons links liggen

We hebben alweer een drukke week gehad. De laatste week in Matara.
De schoolreis is uitgesteld tot in juli. De situatie in het land laat het niet toe om dit nu te doen. De verantwoordelijkheid voor ons en voor de plantage is te groot. In feite niet slecht, want zo krijgen de leerkrachten de kans om de reis degelijk voor te bereiden.
Onze vergadering van vorige week vrijdag heeft zijn vruchten afgeworpen. De juffen hebben een heleboel ideeën opgedaan, en zijn heel enthousiast bezig. Ieder klasje werkt nu rond het project familie. Er wordt een stamboom geknutseld, de woorden papa worden in de verschillende talen geleerd. En ook bij de rekenles wordt het thema familie gebruikt. Zalig om te zien dat we na 1 jaar de juffen al zover gekregen hebben. De juffen hebben sedert wij daar zijn veel meer werk. De lessen moeten voorbereid worden, kinderen moeten geobserveerd worden, maaltijden moeten bereid worden, de zorg voor de baby’s,… En dit allemaal voor 150 euro per maand. Welfare teacher gaat er nu mee akkoord om maandelijks een vergadering met de juffen te hebben. Ook zij ziet de extra kracht en motivatie die ze eruit kunnen halen.
Onze Belgische aanwezigheidslijsten die ik hier in september heb achtergelaten werpen nu ook hun vruchten af. Welfare teacher ziet nu wie wel en niet naar school gaat. Wekelijks zal zij de ouders die hun kinderen niet naar school sturen bezoeken en nogmaals het belang van onderwijs uitleggen. Een moeilijke job, maar ene die hopelijk op termijn voor verandering zal zorgen.
De vloer in playschool ligt nog altijd open. De aannemer heeft 6 tegels gelegd en is met de werken gestopt omdat de Estate nog steeds niet heeft betaald. De zandbakken, de speelhuisjes, … Alles laat weer op zich wachten. Sri Lanka op zijn best. Het doet me weer raar. Ik ben te lang weggeweest en heb terug moeite met de oosterse mentaliteit van werken en leven. En inderdaad, wie heeft gelijk ? Wij met onze jachtige manier van werken en leven, of zij die dag per dag leven. Zich in weinig tot niks opjagen, en die ondanks al hun problemen blijven glimlachen.

Dit brengt me dan ook bij ons oliebollenkraam. De dag voor we met onze plannen naar de schrijnwerker gingen stappen, vroeg ik Lucky om Mala nog eens uit te nodigen voor een gesprek en haar nog eens goed uit te leggen hoe een micro credit in zijn werk gaat. Chantal en ik hadden ondertussen al wat voorbereidend werk gedaan, en waren tot het besluit gekomen dat dit zaakje wel eens heel winstgevend kon worden. Na een dik uur kwam Mala terug thuis. En wat een ommezwaai. Ons oliebollenkraam is werkelijk in de olie gevallen.
Ze wil niet meer !! Ze wil bij haar kinderen blijven, ze wil ze van en naar school brengen, ze wil bij haar zieke man zijn. Het kraampje gratis en voor niks krijgen, ziet ze wel zitten. Dan kan ze werken wanneer het haar past, en wanneer ze werkelijk geld nodig heeft. De verplichting om de investering terug te betalen, legt haar een te grote druk op. Bij het gesprek die toen volgde kreeg Mala de tranen in de ogen, maar hopelijk heeft het haar aangezet om iets aan haar situatie te doen. Ik vertelde haar dat ons project niet over genoeg financiële middelen beschikt om haar blijvend te helpen met voeding. Deze hulp is tijdelijk. Het moet de periode overbruggen die zij nodig heeft om haar eigen leven weer in handen te nemen. Naar oplossingen te zoeken, en dus naar werk op zoek te gaan. Deze vrouw heeft geen gemakkelijk leven achter de rug. Een man die steeds op stap was, zoekend achter zijn volgend glas arrack, en die dan stomdronken het huis op stelten kwam zetten. Maar hij bracht toen nog tenminste iets van geld en dus eten mee. Nu is hij te ziek om te werken. Hij drinkt niet meer. De sfeer thuis is nu goed en sereen. Maar nu is er niks van geld en dus niks van eten meer. Jarenlang heeft ze haar kinderen moeten beschermen tegen het geweld, nu moet ze het gevecht aan tegen de ondervoeding.

Donderdag is Filip aangekomen. Zoals iedere Belg die hier aankomt : ziek. Geen stem meer, en vreselijk moe. Het is me nu wel nog niet duidelijk waarom hij zo flink blijft. Doet zijn keel te veel pijn om te janken en te zagen over zijn gezondheidstoestand, of is hij werkelijk zo vrouwelijk dat hij een griep zonder morren laat overgaan.
We zijn wreed content dat hij er is hoor. Maar er is toch veel veranderd. De overmatige aandacht die we van de Singalese mannen kregen is op slag over. Al die mooie witte tandjes die ons steeds toelachten zijn verdwenen. Het leven van een alleenstaande vrouw kan toch schoon zijn. ..