Vriendinnen door dik en dun
Door: Ann en Lieve
Blijf op de hoogte en volg ann
06 Maart 2009 | Sri Lanka, Colombo
Parijs, 2 maart, 15 uur. Drie wijntjes en twee slaappillen verder zitten we al in Colombo City. Beetje in de wind en groggy, maar we zijn er.
Oef, Frank hebben we vlug gevonden, op naar ons hotel.
En wat voor een hotel : een kolossaal koloniaal gebouw, met alles erop en eraan : gehelmde en geüniformeerde portiers, veel vriendelijk en schoon manvolk aan de receptie. Ik moet Ann weeral in toom houden, spurten naar de receptie, geen woord tussen te krijgen : “’t is zo een vree schoontje, laat mij maar.”
Ja, zal wel. Lieve was totaal verdoofd van de pillen en de drank. Ik heb ze dus maar mooi in haar bedje gelegd. Zodat de stoere mensen aan het werk kunnen.
Drank, drank, ja zal wel. Ik ben meer de madam van de pillen.
Maar koud dat het daar is op die kamer : om te bevriezen, en geen dekens te vinden, dan maar mijn trui aan.
Inderdaad, tijdens al mijn zweten en zwoegen van het consulaat naar de imigration dienst, van de dokterspraktijk naar de boekhandel, krijg ik van Lieve een telefoontje om te zeggen dat het koud is in de kamer. Het jonk dacht er totaal niet aan om de airco lager te zetten. Tijdens mijn helder moment, heb ik haar daar voorzichtigjes op gewezen. Onze eerste dag in Sri Lanka, ik durfde nog niet te grof te doen.
Tijdens mijn heerlijk freezing cold dutje : telefoon van het consulaat om te zeggen aan Ann dat ze op de ambassade in India zeiden dat alles in orde was, een half uur later een kamerjongen die kwam aankloppen om te vragen of er iets nodig was. Een half uur later een telefoon van Lalin om te vragen of Ann er al was. Wat een helder moment van Ann om mij haar telefoon te geven tijdens haar fantastische sight-seeing tour in Colombo.
Pas om 3 uur kom ik in schuim en zweet terug in het hotel aan. En waar zit mijn vriendin ? Parmantig met een grote salade en een gekoelde witte wijn, in haar bikini aan het zwembad.
Gewassen en geschoren, luilekker rond te gapen. Je hebt in het leven inderdaad werkers en …
En stinken dat ze deed.
Ik ben dus maar vlug naar de kamer gegaan, om me na 28 uur eindelijk eens te wassen. Vliegt een mens er dan eens van de eerste dag in, je krijgt dan nog te horen dat je stinkt.
Tijdens het avondmaal voor de eerste keer kennis gemaakt met Ann haar Singalees Engels. Hoe ze het klaarspeelt, ik weet het niet, ik versta er alleszins niets van, maar de Singalees heeft er blijkbaar wel oren naar.
Moe en voldaan van de eerste dag gaan we slapen, maar dat was buiten de waard gerekend, ondanks het lager zetten van de airco (enkele uren voorheen) nog steeds een ijskoude kamer, en op de koop toe : geen elektriciteit.
Dus dan maar met stevige tred naar de receptie (kwestie van Ann voor te zijn) om ze daar 2 problemen te presenteren :
1. de kamer is zo koud als een koelkast
2. geen elektriciteit
Ze hebben het begrepen en zullen zo snel mogelijk voor een oplossing zorgen.
Ik moest inderdaad al in lichte looppas gaan om Lieve te kunnen volgen. (Had beter de sprint ingezet, maar de temperaturen lieten dit niet toe). Enfin, Lieve begint daar een relaas in een soort Engels. Weet niet waar ze die taal vandaan haalt, maar zeker niet uit Sri Lanka. Dat schoon ventje aan de receptie blijft maar knikken en Singalees knikkebollen, eerlijk gezegd, ik voelde al een beetje compassie.
Wij terug naar de kamer. Er was al weer elektriciteit : pyjama aan, tanden poetsen. Hoor wie klopt daar op de deur ?
‘Fix current?’
Neen dat was niet nodig : is al opgelost.
Tweede klop, klop. Mijn beurt om de deur open te doen.
“Fix frigerator ?”
Voilà, dat komt er dan van, als je een mens naar de receptie laat gaan, die de taal niet spreekt. Krijgen we een onderhoud van de frigo in plaats van een deken of een goedwerkende airco.
Mount Lavina, 4 maart
Met Frank naar Matara : wat een opluchting : die man kan rustig rijden, groot contrast met 2 jaar geleden, ik ben geen enkele keer dood gegaan.
Het weerzien in Matara was zoals gewoonlijk emotioneel en hartelijk. We hebben ons huisje ingericht en zijn vroeg onder de dekens gekropen. Morgen start het echte werk op de plantage.
Ik hoop dat Lieve zoveel mogelijk haar mond houdt, zodat we ook daar geen rode kaken krijgen.
Rode kaken heeft ze zowiezo al, maar ze heeft me wel een cursus Singalees Engels beloofd,
Dikke zoenen uit Matara
Ann en Lieve
Oef, Frank hebben we vlug gevonden, op naar ons hotel.
En wat voor een hotel : een kolossaal koloniaal gebouw, met alles erop en eraan : gehelmde en geüniformeerde portiers, veel vriendelijk en schoon manvolk aan de receptie. Ik moet Ann weeral in toom houden, spurten naar de receptie, geen woord tussen te krijgen : “’t is zo een vree schoontje, laat mij maar.”
Ja, zal wel. Lieve was totaal verdoofd van de pillen en de drank. Ik heb ze dus maar mooi in haar bedje gelegd. Zodat de stoere mensen aan het werk kunnen.
Drank, drank, ja zal wel. Ik ben meer de madam van de pillen.
Maar koud dat het daar is op die kamer : om te bevriezen, en geen dekens te vinden, dan maar mijn trui aan.
Inderdaad, tijdens al mijn zweten en zwoegen van het consulaat naar de imigration dienst, van de dokterspraktijk naar de boekhandel, krijg ik van Lieve een telefoontje om te zeggen dat het koud is in de kamer. Het jonk dacht er totaal niet aan om de airco lager te zetten. Tijdens mijn helder moment, heb ik haar daar voorzichtigjes op gewezen. Onze eerste dag in Sri Lanka, ik durfde nog niet te grof te doen.
Tijdens mijn heerlijk freezing cold dutje : telefoon van het consulaat om te zeggen aan Ann dat ze op de ambassade in India zeiden dat alles in orde was, een half uur later een kamerjongen die kwam aankloppen om te vragen of er iets nodig was. Een half uur later een telefoon van Lalin om te vragen of Ann er al was. Wat een helder moment van Ann om mij haar telefoon te geven tijdens haar fantastische sight-seeing tour in Colombo.
Pas om 3 uur kom ik in schuim en zweet terug in het hotel aan. En waar zit mijn vriendin ? Parmantig met een grote salade en een gekoelde witte wijn, in haar bikini aan het zwembad.
Gewassen en geschoren, luilekker rond te gapen. Je hebt in het leven inderdaad werkers en …
En stinken dat ze deed.
Ik ben dus maar vlug naar de kamer gegaan, om me na 28 uur eindelijk eens te wassen. Vliegt een mens er dan eens van de eerste dag in, je krijgt dan nog te horen dat je stinkt.
Tijdens het avondmaal voor de eerste keer kennis gemaakt met Ann haar Singalees Engels. Hoe ze het klaarspeelt, ik weet het niet, ik versta er alleszins niets van, maar de Singalees heeft er blijkbaar wel oren naar.
Moe en voldaan van de eerste dag gaan we slapen, maar dat was buiten de waard gerekend, ondanks het lager zetten van de airco (enkele uren voorheen) nog steeds een ijskoude kamer, en op de koop toe : geen elektriciteit.
Dus dan maar met stevige tred naar de receptie (kwestie van Ann voor te zijn) om ze daar 2 problemen te presenteren :
1. de kamer is zo koud als een koelkast
2. geen elektriciteit
Ze hebben het begrepen en zullen zo snel mogelijk voor een oplossing zorgen.
Ik moest inderdaad al in lichte looppas gaan om Lieve te kunnen volgen. (Had beter de sprint ingezet, maar de temperaturen lieten dit niet toe). Enfin, Lieve begint daar een relaas in een soort Engels. Weet niet waar ze die taal vandaan haalt, maar zeker niet uit Sri Lanka. Dat schoon ventje aan de receptie blijft maar knikken en Singalees knikkebollen, eerlijk gezegd, ik voelde al een beetje compassie.
Wij terug naar de kamer. Er was al weer elektriciteit : pyjama aan, tanden poetsen. Hoor wie klopt daar op de deur ?
‘Fix current?’
Neen dat was niet nodig : is al opgelost.
Tweede klop, klop. Mijn beurt om de deur open te doen.
“Fix frigerator ?”
Voilà, dat komt er dan van, als je een mens naar de receptie laat gaan, die de taal niet spreekt. Krijgen we een onderhoud van de frigo in plaats van een deken of een goedwerkende airco.
Mount Lavina, 4 maart
Met Frank naar Matara : wat een opluchting : die man kan rustig rijden, groot contrast met 2 jaar geleden, ik ben geen enkele keer dood gegaan.
Het weerzien in Matara was zoals gewoonlijk emotioneel en hartelijk. We hebben ons huisje ingericht en zijn vroeg onder de dekens gekropen. Morgen start het echte werk op de plantage.
Ik hoop dat Lieve zoveel mogelijk haar mond houdt, zodat we ook daar geen rode kaken krijgen.
Rode kaken heeft ze zowiezo al, maar ze heeft me wel een cursus Singalees Engels beloofd,
Dikke zoenen uit Matara
Ann en Lieve
-
06 Maart 2009 - 19:08
Sindy:
ik verlang al om daar toe te komen.Nu ben ik wel moe aan het worden om al de projecten te doen slagen die ik opgestart heb.Het ziet er allemaal goed uit. Leg alles uit als ik u daar dan zie.morgen bloemenverkoop.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
