Week 2

Ik verblijf nu in de guesthouse naast het huis van Lucky. Van het terras zie ik de zee, de palmbomen. Mijn huisje heeft 2 slaapkamers, een keuken en een terras.
Je kan hier opteren voor hotelservice. Maar dat doe ik niet. Mala komt iedere dag om te poetsen, te wassen en te plassen. Koken doen we samen. Inderdaad veel werk is er hier niet. Maar ondertussen heeft ze wel een maand werk en dus een inkomen. En eerlijk gezegd geniet ik wel van haar aanwezigheid. En ik denk dat zij het ook wel leuk vindt, want ze arriveert om 7 uur om pas 12 uur later weer te vertrekken. Haar dochters komen na school ook naar hier. Als ik alleen ben, eet ze al mee aan tafel. Een hele vooruitgang !! Als ik bezoek heb eet ze nog steeds in de keuken.

Zaterdag. Om 8 uur zijn we al weer op weg naar Mountain school. Sedert enkele maanden heeft Lucky hier nu Engelse les. Ik ben heel benieuwd om deze lessen te zien, want ik heb nog geen enkel kind een woord engels in de mond zien nemen. Het klasje zit bomvol. Alle kinderen zitten heel rustig en stil op hun stoel. Het doet me terug denken aan de eerste keer toen ik hier op de plantage kwam. Ze zijn te stil, te braaf. Hun mond lacht om me te begroeten, maar hun ogen blijven zielig kijken. Eén van de grote meisjes, Mageshwari, is aan het koken : noedels met soja meat en wortel.
Ik hou me op de achtergrond en probeer dit zielig tafereel te begrijpen. Lucky doet pogingen om wat les te geven. Iedereen blijft hem aanstaren alsof hij van een andere planeet komt.
Mekala van 2 jaar oud, kruipt op mijn schoot. Haar kleren zijn potzwart, ze ruikt naar urine.
Mageshwari roept iets in het Tamil en iedereen loopt naar buiten om de handen te wassen. Enkele kinderen beginnen al te glimlachen. Dan pas dringt het echt tot me door. Deze kinderen hebben honger. Echt honger. Een honger die wij niet kennen. Deze kinderen hebben voedsel nodig om terug energie te hebben. En inderdaad een half uur na het ontbijt, zie ik een andere klas. Ze lachen, ze spelen, enkelen durven het zelfs aan om ruzie te maken.
Lucky heeft het moeilijk. Teacher is not here. This makes it for me to difficult.
Ik stel hem voor om de groep in 2 te delen. Hij neemt de jongens, en ik neem de meisjes. We hebben nog dik een uur. Dit moet lukken om hen nog iets bij te brengen. Lucky leert de mannen de namen van de dieren in het engels. Ik hou het simpel en hou het bij : wat is je naam ? … Mijn naam is … Hoe oud ben je ? … Ik ben … jaar …
Toch is dit een heel karwei. Ik ben er de hele tijd zoet mee.
Maar het is leuk, blije lachende gezichten. Mageshwari komt me aan het einde van de les zelfs vragen : How old are you Ayla, Iza, Uba ? De skeet !!! Ze heeft het begrepen !!

Rond 2 uur zijn we terug in Matara. Snel een tasje thee drinken en dan terug naar de stad. In de foodcity heb ik een folder gevonden over een nieuwe school die hier zal starten. English and more. Ik vermoed dat dit wel eens een goede school zou kunnen zijn voor Ieresha, de oudste dochter van Mala. Dus gaan we een kijkje gaan nemen.
De oprichtster blijkt een mevrouw een Nederland te zijn. Het ziet er allemaal heel professioneel uit. Jammer genoeg vragen ze 4000 roepie per maand. Alleen de rijken zullen naar deze school kunnen komen. Marga (de Nederlandse mevrouw) vraagt mijn telefoonnummer. Ze wil eens afspreken. Ze woont al een jaar in Matara en voelt zich eenzaam. Ze is blij om eens terug in haar eigen taal te kunnen spreken. Ik hoop haar inderdaad vlug terug te zien. Ze zou me kunnen helpen met de engelse les op onze schooltjes. Ieresha moet een mondelinge en een schriftelijke proef doen en volgende week weten we in welke groep ze zal terecht komen.

Zondag. Vrije dag. Van lang uitslapen is weer niks terecht gekomen. Om 7 uur zit ik alweer op mijn terras. Ik ben gemakkelijk ingeslapen, maar enkele jankende en vechtende katten hebben me deze nacht enkele keren wakker gemaakt.
Ik ben uitgenodigd bij Mala thuis voor het ontbijt. Heel lekker.
In de namiddag heb ik de boekhouding bekeken. Lucky doet dat nog steeds heel goed. De prijzen van de voeding zijn inderdaad serieus in de lucht geschoten. Het wordt inderdaad moeilijk om met ons vooropgestelde budget rond te komen.

Dinsdag. Gisteren is Chantal aangekomen. Ze is via Londen gekomen en heeft er dan ook 25 uur over gedaan vooraleer ze hier was. Moe maar heel content. Ze heeft ook geen enkel probleem gehad onderweg.
Vandaag zaten we al om 6 uur 30 op ons terras aan het werk. De vergadering met de juffen is voorbereid, de weekplanning opgesteld en de laatste roddels zijn verteld.
Lucky heeft van Chantal een nieuwe zonnebril gekregen. Bij het passen ging hij direct voor de spiegel staan en zei : look now I’m a big man. Er is nog wel een klein probleempje : hij weet nog niet heel goed wanneer hij hem moet opzetten… Als hij met de tuk tuk rijdt doet hij hem niet aan. Als we een winkel binnenstappen zet hij hem op. Indeed … he’s a big man now. Zo geeft hij ook aan alle bekenden en onbekenden zijn visitekaartje af.
Piet : on site project manager is een schot in de roos. Hij loopt te stralen. En met die bril met een zilverkleurig montuur al helemaal natuurlijk.

Woensdag. De eerste estate dag met Chantal. En de dag dat ik met iedere juf een evaluatie gesprek moet hebben. De juffen doen het allemaal buitengewoon goed. We zijn heel tevreden. Toen we in play-school aankwamen stonden er daar een hele meute stielmannen. Blijkbaar heeft de Trust centen vrijgemaakt om hier een stuk van de klas te betegelen. Heel fier liet de chef ons zijn werk zien. Onze glimlach bekoelde snel, want ze waren het verkeerde stuk van de klas aan het renoveren. Toen Lucky hem vertelde waarover we zo’n drukte maken stond hij er eerlijk gezegd maar beteuterd bij. Gelukkig kwam de big boss net de werken inspecteren. We motiveerden onze keuze, en konden hem gemakkelijk overtuigen.
De stielmannen hun ogen schoten vuur. Lalin arriveerde ook en moeide zich ook nog eens. Enfin, ik denk dat we die stielmannen niet meer tot onze vriendenkring moeten rekenenen

Steek 2 vrouwen samen en wat heb je ? Een vat vol ideeën en nieuwe projecten. Take my hand slaat weer een nieuwe zijweg in. Micro credits.
Ik heb Mala leren oliebollen maken. Dit heeft hier zo’n succes, en Mala vindt het zo leuk om doen. Dat we beslist hebben om een winkeltje te openen met Mala’s oliebollen.
De kostprijs van zo’n winkel zal ongeveer 200 euro zijn. Dit kan ze wekelijks terug betalen. En … ze heeft dan eindelijk een inkomen. Het hele gezin in enthousiast, dus aan personeel geen gebrek. We hebben dus nog veel werk. Winkeltje uittekenen voor de timmerman, potten en pannen gaan kopen, en oliebollen maken zodat ze het recept goed onder de knie heeft. We hadden verwacht dat Lucky barstende koppijn ging krijgen toen we ons idee vertelden. Maar nee, ook hij vindt het een goed idee.

Vrijdag. De grote dag : vergadering met de juffen in Matara.
Vertel het aan niemand verder maar, Chantal ziet er belabberd uit. Ze heeft een verkoudheid meegebracht uit Belgie, en bovendien kan ze ook al heel de tijd niet slapen. Gisterenavond heeft ze één van mijn slaappillen genomen samen met de hoestdrank die ze hier heeft gekocht. Blijkbaar is dat geen al te goede combinatie, want na 9 uur slapen strompelt ze nog rond als een zombie. Nood breekt wed, moe of niet, zombi of niet, er moet vandaag gewerkt worden.
Chantal is een vrouw, die slaat zich er wel door. Iets wat we van de mannen niet kunnen zeggen. Lucky is zijn stem kwijt. En jankt en zaagt, zoals alleen mannen dat kunnen. Hij komt zelfs een 10 minuten te laat toe, zodat wij daar alleen met de juffen zitten. Die juffen praten geen woord engels, zodat we elkaar alleen maar schaapachtig kunnen bekijken.
Enfin, met een half uur vertraging kunnen we de meeting beginnen. Lucky drinkt een kiezig warm sopje, en begint kreunend zijn job als tolk. Ik had in België een tekst uitgewerkt rond kiestijd. Een leerkracht engels had dit vertaald in het Singala, we hadden dit uitgetypt en iedereen een kopie gegeven. Door haar jarenlange ervaring in het onderwijs, hadden wij dan ook afgesproken dat Chantal dit onderdeel van onze meeting voor haar rekening zou nemen. Na een extra dosis cafeïne, lukte haar dat dan ook goed. Alleen Lucky deed weer moeilijk.
Waarom moet ik dat nu vertalen ? Vroeg hij. Ze moeten die blaadjes thuis maar lezen.
Temperament vol als ik ben, had ik het weer heel moeilijk om deze situatie naar oosters goeddunken op te lossen. Maar het lukte me. Toen hij na een half uur, midden in de vergadering, vertelde dat hij zijn dochter van school moest halen, dacht ik dat ik ging ontploffen. Blijkbaar heeft hij het gezien, want uiteindelijk bleef hij flink zitten.
Mannen !! Zieke mannen !! Om zot van te worden !!
Alles is uiteindelijk goed verlopen,…op zijn Singalees. De juffen heel content. Lucky te weinig aandacht van ons gekregen, dus niet content. Het weekend voor de deur, tijd om te bruinen, dus wij content.