geen tsunami en geen bommen

Goeiemorgen,

De vlucht naar Sri Lanka is heel goed verlopen. Mijn vliegangst is blijkbaar over. Ik moet geen slaappillen meer nemen. Mijn hart slaat nog iets sneller bij het opstijgen en het landen, maar het is geen angstaanjagend gebonk meer. Het heeft zijn voordelen dat de westerse regeringen het reizen naar Sri Lanka afraden. Er is plaats zat in het vliegtuig. Ik kan dus 4 stoelen inpikken om me languit te leggen. Het eten is zoals gewoonlijk niet te vreten. Ik troost mezelf met een flesje lauwe champagne. Samen met wat nootjes drink ik uit een plastieken bekertje.
Dan komt het griezeligste onderdeel van de reis. Van Colombo naar Matara. Alle niet-essentiële reizen worden afgeraden. Wil dit zeggen dat het hier een chaos zal zijn ? Nog meer politie ? Nog meer leger ? Nerveus, maar door de vermoeidheid eigenlijk met een gelatenheid stap ik bij Frank de driver van Bobby Travel in de auto. Mijn neus loopt constant, mijn linkeroor zit potdicht, mijn stem klinkt alsof ik zonet van een zing-met-me-mee concert kom. Frank is er niet gerust in. Als ik ook nog mijn hoofdkussen uithaal en me languit op zijn achterbank placeer, lijkt hij er zeker van dat ik één of andere enge ziekte uit België heb meegebracht.
Er staat niet meer politie dan anders, we moeten zelfs geen enkele keer stoppen voor een controle. Om 22 uur 30 of na 21 uur reizen sta ik in Matara. Lucky met zijn gezin staat al op de uitkijk. De tamtam werkt hier nog heel goed, want na 5 minuten krijg ik telefoon van Lalin om me welkom te heten in Sri Lanka.
Zondag doe ik met Mala de boodschappen en beginnen we met de herinrichting van mijn huisje. Mijn autistische trekjes volgen me de wereld rond. Mala kent mijn smetvrees nog, dus beginnen we te poetsen en te wassen. De fles dettol is weeral goed geminderd.


Maandag om 8 uur, sta ik paraat om naar de estate te vertrekken. Een ideale dag om te beginnen want vandaag is het voedselbedeling, dus moeten we naar alle schooltjes. We houden eerst een korte stop bij Ankel. Hij begint direct te wenen. Hij ziet er vreselijk uit. Ongewassen, uitgemergeld, met rooddoorlopen ogen. Bimbo (onze hond) heeft één of andere huidziekte en ziet er uit als een straathond. De flowerman bij de tempel holt om me een bloem te kunnen geven. .. Er is niks veranderd.

In ieder schooltje krijg ik een bloemenkrans, de kids van mountain school springen me in de armen. Ik ben blij dat ik terug ben.

Dinsdag is het tijd voor het officiële deel. Een bezoek aan Lalin en zijn familie en aan de grote baas. Glimlachen, handjes schudden, en ja zelfs al enkele zoenen uitdelen. Les nummer één uit dit bezoek. Men heeft de bezoeker 2 zoenen. We zijn vroeg thuis en gaan dan op internet jacht. Er zijn hier verschillende providers, maar geen enkele heeft breedband. Daarvoor moet je naar Galle. Inbelverbinding dan maar. Maar pas op, draadloos hé. Ik krijg een telefoon met een antenne erop. De mannen in de winkel doen er 2 uren over om de software op mijn laptop te krijgen. Lucky blijft er rustig onder. Ik moet het weer leren. En ga dus een paar keer naar buiten om een sigaret te roken en mijn gezicht weer in de juiste vriendelijke plooi te krijgen.

Woensdag is het Poya day. Lalin met zijn hele entourage en Lucky komen voor de lunch. Mala en ik zijn dus al vroeg wakker om te koken. Belgium food.
Na de lunch gaan we naar Polhena. Het enige strand in Matara waar je kan zwemmen.
Samen met Hatchinie, de dochter van Mala spring ik in het water. Na 2 koprollen zie ik de mensen uit het water spurten. Auto’s beginnen te toeteren, geschreeuw, …
Lucky en Lalin staan met grote armgebaren te praten met een politieagent. Wat nu weer ? Ik trek Hatchinie mee uit het water, sla een handdoek om en ga luisteren. We moeten onmiddellijk vertrekken zegt Lucky. Tsnunami is coming. Ik kreeg niet de tijd om mijn kleren aan te trekken. Een snelle groet aan de familie van Lalin, en hup de tuk tuk in naar huis. In de straten van Matara is het een chaos. Mensen lopen nerveus heen en weer. Toeristen staan met hun valiezen klaar aan de ingang van de strandhotelletjes. There we go again.
Als ik thuis kom, open ik direct het internet op zoek naar informatie. Ik zie al gauw dat er inderdaad een aardbeving is geweest in Indonesië. Er is een tsunami alarm geweest( niet eens voor Sri Lanka), maar dat is na 2 uur weer opgegeven. Al die drukte, … voor niks.
Maar dan krijgen we nog het leukste deel van de dag. Een onweer zoals dat alleen maar in de tropen kan. Het huis davert onder de donderslagen. De bliksemschichten lijken van alle kanten te komen. Maar de elektriciteit blijft werken. Is het mijn verbeelding of is een onweer echt enger als je alleen bent.

Donderdag ga ik terug naar de plantage. Vandaag staat een gesprek met Welfare teacher op het programma. Haar bureau is dicht bij main school.
Ik krijg daar het mooiste cadeau in jaren !!! Geloof het of niet. Er staat daar een tandarts. Ze zal alle kinderen onderzoeken en de ouders voorlichting geven. Alle juffen, de verpleegster, de dokter en inderdaad een heleboel mama’s staan me verbaasd aan te kijken, want inderdaad softie Ann, moet weeral enkele traantjes wegpinken.
This is what you want ? No ? Vraagt de dokter. This is our present for you. We waited till you were here.
Obedehome estuti (veel dank) probeer ik zo luid mogelijk te zeggen.
Het gesprek met Welfare teacher verloopt vlot. Het is een intelligente vrouw. We bespreken de juffen, het voedselprogramma, de schoolreis, de weeskinderen, en het lesprogramma. We maken ook een afspraak voor volgende week zondag. Alle juffen komen dan bij mij thuis voor een studiedag.
Het is weer laat als we in Matara toekomen.

De vrijdag is de vrije dag van Lucky. Geen estate dus. Vandaag zal ik de boekhouding controleren, Ankel gaan bezoeken en gaan shoppen met Mala. Ik had me ook voorgenomen om eens lang te slapen. Maar dat lukt nog niet. Mijn slaappatroon is nog niet in orde. De slaappillen die Thierry me heeft meegegeven lijken meer weg te hebben van een energiepil. Zelfs in combinatie met een glas arrack blijf ik met wijd opengesperde ogen boeken lezen en films bekijken. Wordt dus nog een probleem want van de 6 boeken die ik meehad, zijn er al 4 uitgelezen.

Ik blijf het idee hebben dat ik deze week nog niet veel heb uitgespookt. Maar dat zal wel weer aan mijn westerse mentaliteit liggen, want Lucky verzekerde me gisterenavond dat het een drukke week was.

Dikke zoenen
Ann