we zijn thuis

Ja, we zijn thuis. Ons lichaam wel, onze geest blijft nog een beetje ronddwalen.
Dinsdag hebben we ons 'welkom thuis' feestje gekregen in de Hoop te Waregem. Iedereen vertelt dat het heel gezellig was. Voor ons is dit allemaal als in een droom, een roes voorbij gevlogen. We hebben het ondanks de lente temperaturen nog steeds heel koud. Onze huid droogt uit. Alle mogelijke ziekte symptomen zijn al langsgeweest, en we blijven nog heel verbaasd kijken naar de norse Belgische gezichten.
Op het feest heb ik een speech gegeven. Derde keer goede keer. Ik wist dat het van mij verwacht werd. Ik had er één, maar heb hem netjes afgelezen. Geen interactie met de vrienden in de zaal, want de tranen zaten niet ver. Maar het is me gelukt. Zonder gesnotter, zonder trillende stem.
Hier krijg je hem nog nen keer voorgeschoteld ....

Beste vrienden,

Tijdens mijn afscheid- bedankingsfeest op de plantage nam er een vader het woord.
Madam Ann, thank you, vertelde hij in moeilijk verstaanbaar Engels.
You give table and chair to my child. My child not animal anymore. My child now child…
Het is jammer, maar het beeld dat Thiery me geschetst had voor ons vertrek, klopte. De situatie voor de tamilkinderen op de plantage is schrijnend. Uitzichtloos bijna. De ouders zijn door de problemen bijna allen verslaafd aan alcohol en beatle leaf. De kinderen worden aan hun lot overgelaten tot ze oud genoeg zijn om te gaan werken, ook aan de Arrack verslaafd te raken en hun kinderen op de zelfde manier te behandelen.
Alleen educatie kan deze vicieuze cirkel doorbreken. En dat was nu dan ook wel mijn opdracht.

In het begin ging dit heel moeizaam. De confrontatie met het kastensysteem, de arrogantie van de hoogste kaste en de gelatenheid van de laagste kaste : de tamils, maakte me razend. De corruptie liet me in december verlangen om terug naar het veilige, vertrouwde België terug te keren. De lachende en verlangende gezichten van mijn tamilkinderen liet me blijven. Gelukkig maar. De eerste maanden zijn niet verloren geweest !! Integendeel. We hebben vier schooltjes voorzien van speelgoed, les- en knutselmateriaal. Bovendien heb ik daar geleerd en gezien hoe het beter kon, hoe het wel moest.
Na een korte verplichte vakantie in Thailand zijn we van start gegaan in Hulandawa. Helemaal alleen, totaal onafhankelijk. Ik heb Lucky gevonden. Een schat van een man, die ten tijde van de tsunamie voor buitenlandse NGO’s had gewerkt. Hij spreekt vloeiend Engels, heeft een tuk-tuk (de plaatselijke taxi) en aanbidt kinderen. Bovendien is hij ook een handige Harry, en weet hij iets van boekhouden. Een geschenk uit de hemel. Hij werd mijn chauffeur, mijn tolk, mijn architect, mijn assistent.
We werkten van ’s morgens 8 uur tot zonsondergang. En het is ons gelukt. We hebben 4 schooltjes of 106 kinderen onder de 7 jaar die we dagelijks ondersteunen. De kids boven de 7 jaar worden in de plaatselijke tamilschool verwacht. Ook hen helpen we met e aankoop van schoolmateriaal en transport.
Alle kinderen op de plantage zijn onderzocht door dokter Lieve Delille. Een Waregemse pediater en bovendien een goede vriendin, die een week gratis is komen meewerken.
Zo hebben we de probleemkinderen en gezinnen kunnen detecteren. 6 gezinnen zijn in een extra voedselprogramma terecht gekomen. We geven hen wekelijks een pakket met vetten en eiwitten. Eén spastisch kindje hebben we en rolstoel gegeven. Hij kon voor de eerste keer in zijn leven rechtop zitten in plaats van op de grond te liggen. Vele astmatische kinderen hebben we de juiste medicatie gegeven. Wat ook opviel was de slechte staat van hun gebit. Hiervoor wordt binnenkort een tandarts naar de plantage gebracht. Een tandenkamp. Gratis voor de kinderen, een flinke hap weer uit ons budget.

Mijn andere teamleden : Clarisse, Tonia, Dorine, Veerle, Philippe en Christoph werden al heel snel begeleider. Kinderen leren spelen, leren knutselen, ze leerden kinderen om kind te zijn.
In ieder schooltje is er nu voldoende speelgoed en lesmateriaal en ze weten nu hoe er mee om te gaan. Op ieder schooltje voorzien we ’s ochtends een melkprodukt, dit kan een broodje kaas zijn, een melkthee of een yoghurtje. Voor de lunch zorgen de ouders zelf. Rice and curry. Alleen in het bergschooltje loopt dit mis. We zien de kinderen met een lunchpakket zitten waar alleen rijst in zit. Hier geven we extra groenten en eiwitten.
In de namiddag geven we fruit aan meer dan 150 kinderen.
Alle kinderen zijn gewogen en gemeten. Ik kijk er al naar uit, om de rode balletjes op hun fiche die op ondervoeding wijst, te zien afnemen.

Wat voor ons zo vanzelfsprekend lijkt moet daar aangeleerd worden. Wonden ontsmetten, koorts opnemen, drinkbaar water maken, handen wassen, ontluizen, ontwormen, … De juffen hebben het nu onder de knie.
We hebben in ieder schooltje stromend water, een proper toilet, een gasfornuis om water op te koken en een waterfilter om er de laatste vuiligheid uit te halen.
Lucky heeft iedere avond Engelse les aan de oudere kinderen en aan enkele ouders. Hun kaartje tot een betere toekomst.

Dit kan en mogen we niet stopzetten. We beschikken nu over voldoende financiële middelen om tot eind december verder te werken. Maar wat daarna ? Sturen we hen weer naar hun line rooms ? Laten we hen weer honger lijden ? Laten we hen ook theeplukker worden of moeten we ervoor zorgen dat enkelen ontsnappen ?
6 weeskinderen wachten nog op een financiële adoptieouder. Of moeten we ze laten zitten tot ze 14 zijn, klaar om te gaan werken. Nog één jongentje wacht op een adoptieouder die zijn oorapparaten en doktersrekeningen wil betalen. Of laten we hem gewoon dof zijn ?

Dit moet verder gaan. We hebben nu een project die van onszelf is. Geen centen die onderweg blijven steken. Geen loonkosten, geen representatiekosten. Een eerlijke, doorzichtige boekhouding. Rechtstreeks van ons portemonnee naar de armsten van Sri Lanka.

Ik bedank iedereen voor de hulp die ik kreeg. De financiële, de morele hulp.
Thiery bedankt dat je me dit project toe vertrouwde.
Kurt, weinige papa’s, weinige echtgenoten zouden hun vrouw en kinderen laten vertrekken. Ik besef hoe moeilijk deze periode voor jou moet zijn geweest. Geslingerd worden tussen onze waarheid en de roddels. I love you….
De levensboom, ook jullie zijn bedankt. Door jullie steun, door jullie hulp heb ik mijn kinderen een wereld kunnen laten zien, waar ze nog jaren zullen over nadenken.
Zussen, ik ben heel trots op jullie. Jullie hebben dat formidabel goed gedaan. Jullie zijn alle drie stoere meiden met het hart op de juiste plaats.
Alle sponsors van nu, alle toekomstige sponsors : bedankt voor je vertrouwen.

Es toetie,

We vertrekken deze nacht voor 2 weken naar Italie. Lekker bijkomen, weer gezinnetje spelen.
Tot na de paasvakantie