Nog één keer slapen

Nog één keer slapen in ons muskietenbed. Nog één keer goed kijken als je gaat slapen om op geen kiezige beesten te stappen. Nog maar enkele keren meer vloeken omdat er weeral geen warm water is. Nog maar 2 keer meer goed nadenken wat je met kip nog kan klaarmaken. Nog maar twee keer meer vies watten brood eten. Je hoort het, we proberen er het positieve uit te halen. De kids fantaseren over lekker eten, over een bad en over ons huis. Ik probeer mee te doen. Met een vertrokken gezicht. Maar ik probeer. En eerlijk gezegd is het proberen van de zussen heel twijfelachtig.

Zo zijn we gisteren nog één keer naar de plantage geweest. We hebben Mala en Ankel meegenomen. Vooral Ankel vond dit heel leuk. Hij is Tamil, en is geboren op een theeplantage. Hij kon zijn moedertaal terug boven halen, en groeide van trots toen ik hem in ieder schooltje voorstelde als onze vriend. Iza moest natuurlijk met hem in de tuk tuk zitten, en week geen seconde van zijn zijde. Hand in hand wandelden ze door de plantage. Ze heeft zich ook in alle bochten gewrongen zodat hij ‘s avonds niet naar de stad kon om te gaan drinken. De ontgoocheling en de tranen waren dan nog zo groot, toen ze hem betrapte met de fles Arrack. Hij is niet te vertrouwen, huilde ze. Waarom liegt hij altijd ? Waarom drinkt hij altijd ? Dat is een ziekte meid, zo zijn en doen alcoholiekers nu eenmaal. Zowel Iza en Ankel zijn wenend in hun bed gekropen.

Wenen heb ik natuurlijk ook gedaan. Doordat het mijn laatste bezoek aan de plantage was, kreeg ik een bedankingsfeestje in de playschool. Kransen, kaarsen, speechen, hapjes, de hele reutemeteut. Ik had natuurlijk weeral geen speech geschreven. Dus stond ik daar al voor de tweede keer te blinken als een onnozel sentimenteel wicht. Het was voor de eerste keer dat de ouders het woord namen. Dit was wel heel leuk. De dokter nog een keer over het blits bezoek van Lieve, de verpleegster over mijn EHBO lessen aan de juffen, de welfare mevrouw over ons voedselprogramma en de grote bazen hadden het over de werken aan de gebouwen en het speelgoed. De ouders hadden het vooral over de tafels en de stoelen. Onze kinderen hebben het beter dan ons, vertelde de papa, ze moeten niet meer op de grond eten en schrijven. Ankel had het woord vriend heel ernstig genomen. Hij nam een hapje voor de bazen dit hadden gedaan, stak de kaars als eerste aan, ging centraal en als eerste zitten. Ik vond het geen moment om een etiquette les te geven, en liet hem maar begaan.

Uba krijgt geen hap Singalees eten meer door haar keel. Mij krijg je met geen stokken meer in de keuken. Echt waar, mijn kookpassie lijkt gesmolten te zijn als sneeuw voor de zon. Gelukkig hebben we Ayla nog. Gisteren is ze op boodschappen geweest, en terwijl ik nog naar het tsunamikamp moest, is zij aan de kook gevallen. De appel valt niet ver van de boom, ze doet dat heel goed. Er wordt gegoocheld met kruiden en specerijen. Iza is dan weer de mevrouw van de waste geworden. Sorteren, insteken en beslissen welk een poeder, ze doet dat al als een echte. Uba blijft, zoals dat op die leeftijd moet, heel goed in het onzichtbaar worden als er te werken valt. Enfin, ik zal het thuis al heel wat gemakkelijker hebben. Onzichtbaar worden samen met Uba, en Ayla en Iza zullen wel huisje spelen. Papa zorgt wel voor de rest.

Nog eventjes voor alle duidelijkheid de roddels over Talala vertellen. Kwestie dat onze bezoekers op de hoogte blijven. Mister Larry, den grote baas van het hotel is dus toegekomen. En … alles is veranderd. Iedereen loopt nerveus rond. Ik moet vanaf nu betalen !! Dus … slapen we daar niet meer. Gelukkig dat we naar huis gaan. Nick is een zenuwinzinking nabij. Marleen en Barry zijn hals over kop ontsnapt. Mister Larry maakt het zwembad onveilig met zijn 30 jaar jongere vriendin. Ze krijgt verplichte zwembadoefeningen. En hij zou toch zo ontgoocheld zijn als ze daar niet in slaagt, schreeuwt hij. Dit weekend was de vriendin niet te bespeuren, maar zat hij al aan een andere bimbo haar poep te prutsen. Je hoort het, het is een heel aangename man. De keuken is verboden terrein geworden, we mogen daar niet meer in. Andere bazen, andere wetten, … Dat hij in juli maar in Australië blijft.

7 uur 3O, hoog tijd om in gang te schieten. Er moet nog opgeruimd worden, en we moeten nog gaan zonnen.

Doei en tot dinsdag in de hoop

Ann en de zussen