Peacock school

Team 3 is vertrokken. Het derde team was dan voorlopig ook het laatste team. Veerle rende wat zeg ik, liep hier rond. We hebben er weer een volwaardige partner bij. Ze heeft net als de vorige teamleden haar hart hier verloren.
Er rest ons nog voldoende tijd om op te ruimen, afscheid te nemen en af te werken. Volgende week is het onze beurt. Het grote avontuur zit er bijna op.

Deze week stond vooral de opening van Peacock school in de schijnwerpers. Ja new school, Waraham school heeft dan toch een andere naam gekregen : de Peacock school. Het is een hele mooie klas geworden. Al ben ik natuurlijk niet de aangewezen persoon om dit te beweren, maar het is de mooiste school van allemaal geworden. Wat een likje verf toch niet kan doen !!
Iedereen met een beetje naam en faam op de plantage wou er dinsdag bijzijn. En natuurlijk wilden de theeplukkers en hun kinderen dit gebeuren ook niet missen.
Om 1 uur stond iedereen te wachten aan de hoofdingang van de plantage. Met veel getrommel ging de stoet naar de klas. De zussen voorop, ik werd daar ook vooraan geplaceerd, Kurt, Veerle en Ann en Sandrine in mijn kielzog. De grote bazen na de witte brigade en de theeplukkers er achteraan.
Het was een stralende dag, de kleuren van de nieuwe school blonken ons tegemoet. De dag begon goed. Mijn eerste tranen kwamen al naar buiten gerold. De schaar kreeg ik in mijn hand. Het lint werd doorgeknipt. Toen kregen we een kaars. Daarmee moesten we een lontje aansteken. De letterlijke inbranding van de klas.
Jammergenoeg was dit nog niet voldoende aan officiële gebeurtenissen. In de ruimte naast de klas, die ook helemaal opgeknapt is, stonden veel stoelen op ons te wachten. Het zweet brak me uit. Ik heb GEEN speech !! Ik heb niks voorbereid !! Wat moet ik zeggen ?
Eerst nam de manager het woord. Onze eerste ontmoeting werd beschreven, ons werk werd toegelicht, en ja hoor, weeral tranen, …Toen nam de dokter het woord. Lieve, ze hebben hier nogal geboft op jou !! Enfin, ik natuurlijk nog een beetje meer janken. De zenuwen gierden door mijn lijf.
Niet luisteren; Ann, niet janken !! Nu moet je vooral goed nadenken over wat jij hier wil vertellen !!
Dat lukte me natuurlijk niet. Mijn oren flapperden bij hun woorden. Ik dronk hun zinnen. Toen nam de juf het woord. Ze spreekt geen woord Engels, maar had toch een tekstje uit het hoofd geleerd. En het was nog verstaanbaar ook. Mijn keel werd dichtgesnoerd, haar intense glimlach na haar speech gaf me de moed om recht te staan. Met trillende stem heb ik gezegd dat ik jammergenoeg niks had voorbereid. Toen pas zag ik dat ook Kurt, Veerle en Ann en Sandrine een traantje wegpinkten.
Als afsluiting kregen we de gebruikelijke milkrice met fruit en koekjes. De mama’s stonden te popelen aan de deur om hun kinderen in te schrijven.
Een heel emotionele dag. Blij, gelukkig en vooral fier dat ik dit heb mogen doen.

Het leven is niet steeds rozengeur en maneschijn. Niet alles loopt zoals we het willen. Ja, Atchie !!! Het gaat hier van kwaad naar erger. Het mensje is in het ziekenhuis opgesloten in de fietsenstalling. Ze ligt in haar eigen uitwerpselen, kleren gescheurd, vol met wonden. Mijn ongeloof maakte al snel plaats voor woede. Hoe kan dit ? Wie laat dit toe ?
De wandeling tot aan het bureau van de dokter gaf me de tijd om me te kalmeren. Niet roepen, niet tieren. Rustig blijven.
De dokter was bezig met een patiënt, maar al gauw konden we er ons tussenwurmen. Ik wou hem een hand geven, maar dat weigerde hij. Hij begon een heel relaas in het Singalees. Ik verstond er natuurlijk geen bal van. Maar dit gaf me weer de tijd om rustig te worden en om het affront te verwerken. Rustig blijven !!! Hij riep en tierde tegen Lucky. Zijn aders in zijn nek stonden onheilspellend gespannen. Zijn ogen schoten vuur, zijn armen vlogen heen en weer. Tijdens een kleine stilte vroeg ik, can you please translate ?
Zijn woede richtte zich dan tegen mij. Dit is hier België niet, dit is hier Sri Lanka. Ze doen wat ze kunnen. Ik moet me daar niet mee bemoeien.
Waarom ben je zo boos ? Waarom roep je zo ? Het enige wat ik wil doen is je helpen. Zeg me wat en waar.
Ik wil je hulp niet, keer terug van waar je komt. Sri Lanka wil niks met westerlingen te maken hebben. Ga in je eigen land god gaan spelen. Wij doen het op onze manier.
Ok, probeerde ik nog zo rustig mogelijk. Zou je er dan aub voor kunnen zorgen dat Atchie gewassen wordt ? Zou je aub haar wonden kunnen verzorgen. Zou je haar dan eten en drinken kunnen brengen ?
Nee !!! Ik wil je uit het ziekenhuis, ik wil je uit het land. Dit is onze cultuur, dit is ons land.
Mijnheer, honden worden nog beter behandeld. Ik weet wel heel zeker dat dit geen geneeskunde is, ik weet voor 100 % zeker dat dit geen cultuur is. Het boeddhisme wil dit niet, daar ben ik wel zeker van. Atchie heeft een psychiatrie nodig. Zeg me aub wat ik moet doen om dit te kunnen verwezenlijken.
Hysterisch kwam hij dan, hij riep nog harder, nog luider dat ik buiten moest en dat ik nooit meer het ziekenhuis binnen mocht.
Vlug liepen we terug naar de tuk tuk. Veerle had gelukkig een foto genomen van Atchie.
En dan ? Ja, wat dan ? We begrijpen de cultuur niet. Een dokter is hier onschendbaar. De plantage durft niet te helpen. Het rode kruis krijg ik niet te horen of te zien. Een bezoek aan de politie raadt Lucky me af.
Terug bij af. Slechter of der voor ? Moest ik haar op de straat laten leven ? Moet ik het riskeren om opgepakt te worden door de politie ? Moet ik ons werk op de plantage hiervoor op een helling plaatsen ? Of doe ik als iedere Singalees de ogen dicht en snaveltje toe ?

Ondertussen gaan de dagen hier maar meer open en toe. Ondanks de tegenslagen, zal ik dit land, zal ik de mensen heel hard missen. Heel bewust kijk ik rond naar al dit prachtige land. Ik kom terug…