Atchie

Atchie, dat oude oma’tje die ik langs de kant van de weg vond, heeft het lastig.
Dinsdag
Toen ik dinsdag langs kwam, zat ze niet meer op haar vertrouwde plaats. De dorpsbewoners hadden haar weggejaagd. Ze was naar de tempel gevlucht. Goed nieuws dacht ik. Maar bij het naar huis keren, ging ik toch nog eens polshoogte gaan nemen. Atchie zat daar eenzaam en alleen voor de deur van de tempel. De monniken hielden zich verscholen in hun grote huis. Het vrouwtje slaat steeds wartaal uit, maar uiteindelijk vertelde ze toch dat de monikken de politie gingen halen. Ze mocht daar niet blijven. Ik bonkte op de deur, maar zelfs voor mij werd niet opengedaan. Mijn godsdienst afkeer begon weer goed naar boven te komen. Als zelfs de monniken hun deuren sluiten, als zelfs zij niet tot helpen bereid zijn. Wie zal dit dan wel doen ? In een grote woede en eerlijk gezegd met de krop in de keel vertrok ik richting dorp op zoek naar een bejaardentehuis.
We hadden geluk. Er stond een chique wagen voor de deur. De grote baas uit Colombo was net op bezoek. Ik werd met open armen ontvangen. Had ik wel al lunch gehad ? Ik kreeg de hele uitleg over de werking. Krantenartikels werden bovengehaald, enfin ik ben daar een tijdje zoet geweest. Na veel gepraat werd mij gezegd dat ik Atchie eerst naar het ziekenhuis moest brengen. Daar zou ze onderzocht worden, en dan kon ze doorverwezen worden.
En mocht oma hier komen, kon ik dan voor wat publiciteit zorgen ?
Joepie !! Terug de tuk tuk in om Atchie te gaan halen. Het besje zat nog steeds op dezelfde plaats, met heel haar hebben en houden in een grote zak. De deuren stevig dicht, geen monnik te zien.
Ze wou gewillig met me mee. De hele weg hielden we een conversatie. Ik in het Vlaams, oma’tje in een wartaal die Singalees bleek te zijn. Ze lachte, wees me van alles aan, en vertelde ellenlange verhalen. We kwamen toe in een klein ziekenhuis. Blijkbaar was mijn komst reeds aangekondigd want de dokter stond ons al op te wachten. Hoe het mogelijk is weten we nog steeds niet, maar Atchie had een helder moment toen we bij de dokter zaten. Ze vertelde dat ze 6 kinderen had. Deze maakten al jaren ruzie over de erfenis. Eén van de schoonzoons heeft haar vingers afgehakt, en één van de zonen mishandeld haar. Ze kon ons de namen van al de kinderen geven, en wist het adres van haar huis. Perfect. De politie kan zijn werk doen. Oma werd opgenomen, woensdag komt de psychiater, en dan zien we wel verder.
Eenmaal terug in Matara heb ik twee nieuwe kleedjes en 2 onderrokken gekocht. Onderbroeken dat hoefde niet. She ’s old, you know, than, no she’s old. Enfin, dat weten we nu ook al weer. Als je oud bent, dan moet je geen onderbroeken meer dragen.
Woensdag
Woensdag ochtend ben ik dan voor de plantages binnengesprongen in het ziekenhuis. Echt welkom was ik niet meer. Atchie heeft de hele nacht geroepen en getierd. Ik ging naar haar toe. En daar zat ze, nog steeds ongewassen, stinkend naar zweet en pies.
Waarom is ze nog niet gewassen ? Vroeg ik de verpleegster.
Dat doen we niet, dat is het werk van de familie.
Ik had een afspraak op de plantage, dus ik had geen tijd.
Dan doe ik het maar deze middag.
Toen we bij de tuk tuk waren om naar de estate te vertrekken, kwam een mevrouw tot bij ons. Haar moeder is terminaal. Ze kan niet meer eten, en heeft dus vloeibaar voedsel nodig. Dit kost 700 roepie, en dat kan ze niet betalen.
Ok, ik breng die melk mee, jij zorgt voor Atchie.
Een perfecte deal. Dus begon ik aan mijn normale dagtaak.
Rond 1 uur, stond ik al terug aan het ziekenhuis. Atchie niet gewassen. Ze was heel agressief, zelfs tegenover mij. Geen verpleegster te bespeuren. En de mevrouw van de melkpoeder had hemel en aarde bewogen maar kreeg haar maar niet in de badkamer. De broek opgerold, de mouwen naar omhoog. Ik werd verpleegster. Ik kreeg ze met geen stokken van haar bed. Tot ik doorhad wat haar probleem was. Ze wou haar spullen niet alleen achter laten. Ik heb haar kiezige boel weer in de zak gepropt en toen wou ze eindelijk met me mee. Na een klein gevecht om haar kleren af te doen, mocht ik haar eindelijk wassen. De badkamer stond naar de pies en de kak. Je kent me of je kent me niet. Ik heb dus de hele tijd staan wurgen. Toen ze helemaal ingezeept en afgespoeld was, wou ik haar afdrogen. Maar néé hoor, ze wou zich nog eens wassen. Ze schrobde en wreef zich bijna tot bijna bloedens toe. Kletsnat van het zweet en van het water, spurtte ik naar buiten op zoek naar hulp. Geen verpleegster te bekennen natuurlijk. En alle andere bezoekers stonden zich ziek te lachen. Preuts Sri Lanka kennende, kon Lucky me niet helpen met een naakte dame. Ik stond wat uit te puffen in de gang, toen achie in haar blootje naar buiten kwam. Hevig roepend en tierend. Met veel geweld heb ik haar kleren aangekregen.
Donderdag
Vandaag zijn we donderdag. Er is nog steeds geen psychiater bij Atchie geweest. ( Haar driver is ziek, dus kan ze niet komen). In de mannenafdeling vond ik een dokter. Ik mocht aan zijn buro gaan zitten.
Hij vertelde me dat ze naar een psychiatrisch ziekenhuis moet.
Ok, bevestigde ik, wanneer ben je dat van plan ?
A nee, dat kan het ziekenhuis niet doen, zonder een bevel van de psychiater.
En hoe kan ik dat dan doen ?
Neem haar aub mee, en breng haar weg. Ze maakt het de verpleegster onmogelijk om te werken en de andere patiënten kunnen niet rusten.
Ik had de tijd niet om te discussiëren, want daar kwamen enkele mannen binnen met een bewusteloze man in hun armen. Hij werd op een bed gelegd. Iedereen liep nerveus heen en weer. De man was een leerkracht van de plaatselijke school en blijkbaar was het hele team meegekomen. De dokter stond recht, ging kijken. Al de andere patiënten en bezoekers gingen rond het bed gaan staan. Opeens verschenen er van alle kanten verplegers en verpleegsters. Iedereen keek naar de dokter. Hij bleef er heel kalm onder. Blijkbaar is het niet ongewoon om een spoedgeval met meer dan 50 mensen om je heen te doen.
Sorry, hij is dood, vertaalde Lucky me de dokter zijn boodschap. Zijn collega’s begonnen te roepen en te tieren. Veel armgezwaai, veel gebonk op de vloer en op de muren. Een heksenketel. Er werd een laken over hem gelegd en hij bleef op de mannenafdeling liggen. De dokter kwam terug aan zijn buro zitten.
Zal ik deze namiddag terug komen ?
Nee, hoor geen probleem, let’s talk about Atchie.
No, no I come back. I think these people need you.
He’s dead, I can not change that. They have each other so …
Enfin, we zijn dus tot het besluit gekomen dat we het advies van de psychiater gaan afwachten. Ik vroeg of het geen goed idee was om Atchie wat medicijnen te geven. Zodat ze zich wat rustiger voelt. Had ik dat maar niet gedaan, toen ik haar in de namiddag ging gaan bezoeken lag ze platgespoten in haar eigen urine in haar bed. (de dode man lag nog steeds tussen de andere patiënten om de mannenafdeling.
Verhaal Atchie is dus nog lang niet afgelopen. Volgende week het vervolg.
De situatie in het ziekenhuis is te erbarmelijk. Ik kreeg het niet over mijn hart om daar foto’s te nemen.
Speciaal voor Odette en Lieve stuur ik wel enkele foto’s van Mala haar huis mee. De familie is echt gelukkig. Mala vertelde me dat de buren haar vroeger altijd negeerden. Ze was arm. Ze telde dus niet mee in het dorp. Nu knikken de mensen haar een goedendag. De kids worden niet meer gepest op school. Haar man drinkt niet meer. Hoe een kleinigheid toch een grote verandering kan teweeg brengen. Haar man stopt al zijn vrije tijd nu in het huis. Hij heeft al een keukentje gebouwd met bamboe hout. Hij heeft zelfs al een vloerke gegoten.
De schooltjes :
Main school : Ja, ik zal het moeten blijven herhalen. Het blijft hier heel goed gaan. Die juf is super goed. De rekenbakjes van de Levensboom zijn hier al in gebruik. Rekenlessen gebeuren hier al op zijn Belgisch. Iedere dag worden er hier heel leuke activiteiten aangeboden. Onze voedselbedeling loopt hier heel goed. De kinderen(ouder dan 6, en dus al op de grote school) uit de geselecteerde gezinnen mogen hier iedere avond fruit komen eten met een glas melk.
Waraham school (de nieuwe school, wordt uitgesproken als Waregem) en het berg schooltje: De kleuren zijn heel mooi. De werken zijn bijna klaar. De aannemer heeft me beloofd om maandag klaar te zijn. We hebben beslist om de juf uit de berg school naar hier te brengen. Ze heeft meer ervaring en ze woont heel dicht bij de school. We hebben een nieuwe juf gevonden voor de bergschool. Ze is nu in training in main school. Maandag en dinsdag werken ze samen in de bergschool en woensdag willen we beginnen met de inrichting van Waraham school. De maandag daarop is de officiële opening gepland.
Play school : Clarisse, ze blijven daar om je vragen. De tafels en stoelen zijn al in gebruik. Er is nog steeds geen stromend water. Maar het water koken en filteren hebben ze goed begrepen. Er is daar dus ook al gezond water voor handen.

Rik, Grietje en de kids zijn deze week op bezoek. Ze maken er een echte vakantie van. Ze lopen over van enthousiasme over het hotel in Talalla en hebben als echte toeristen de streek verkend. We hebben elkaar dus niet zoveel gezien. Morgen vertrekken ze al weer. De tijd gaat hier heel snel !!

Dikke zoenen en tot volgende week